Տարեց տղամարդն ու իր 25-ամյա որդին մտնում են գնացքի վագոն և զբաղեցնում իրենց տեղերը: Տղան նստում է լուսամուտի մոտ: Երբ գնացքը շարժվում է, նա դուրս է հանում ձեռքը պատուհանից, որպեսզի զգա օդի շփումը և հանկարծ հիացած բացականչում.
  – Հայրիկ, տեսնում ես, բոլոր ծառերը ետ են շարժվո՛ւմ: Հայրը որպես պատասխան ժպտում է:

Երիտասարդի կողքը նստած էր ամուսնական մի զույգ: Նրանք մի փոքր զարմացած էին, որ 25-ամյա տղամարդը իրեն պահում է փոքր երեխայի պես: Հանկարծ տղան կրկին հիացմունքով բացականչում է.
 - Հայրիկ, տեսնում ես` լիճն ու կենդանիները… իսկ ամպերը… դրանք շարժվում են գնացքի հե՛տ:

Զույգը զարմացած հետևում էր երիտասարդի տարօրինակ պահվածքին, որում հայրը, թվում էր` ոչ մի տարօրինակ բան չի տեսնում: Սկսեց անձրև տեղալ և անձրևի կաթիլները հպվեցին տղայի ձեռքին: Դրանից նա կրկին փայլեց ուրախությունից և փակեց աչքերը, ապա բացականչեց.
  – Հայրիկ, անձրև է գալիս, ջուրն ինձ է կպնում: Տեսնո՞ւմ ես, հայրիկ:

Փորձելով ինչ-որ բանով օգնել` երիտասարդի մոտ նստած զույգը հարցնում է տղայի հորը.
  – Ինչո՞ւ դուք չեք տանում ձեր որդուն ինչ-որ բժշկական կենտրոն` խորհրդակցության:

Տարեց տղամարդը պատասխանում է.
  – Մենք հենց նոր այդպիսի բժշկական կենտրոնից ենք գալիս: Այսօր, կյանքում առաջին անգամ, իմ տղան տեսողություն է ձեռք բերել…

Ի՞նչ է սովորեցնում այս առակը: Կյանքի տարբեր իրավիճակներում մենք մեղադրում ենք տարբեր մարդկանց ինչ-որ «մեղքերում»` առանց հստակ պատկերացնելու իրավիճակը, առանց բավարար ինֆորմացիա ունենալու, առանց փորձելու մտնել դիմացինի դրության մեջ: Այդ պատճառով էլ` երբեք մի մեղադրեք ուրիշներին: Մեղադրելը հեշտ է, բայց ավելի իմաստունները փորձում են հասկանալ մարդկանց և նայել աշխարհին նրանց աչքերով: